Bez tytułu

"Jeśli się kocha, to się kocha do końca, niezależnie od odległości i różnicy charakterów"

Według mojej filozofii najwieksza miłość poradzi sobie nawet z największymi niezgodnościami charakterów i równie wielkimi odległościami dzielącymi ludzi. Moja dusza chyba pochodzi z epoki romantyzmu aczkolwiek czy nie mam racji? Nie tylko ludzie dobierający się na zasadzie przeciwieństw mogą być szczęśliwi. Przecież nie ma jednoznacznej definicji szczęścia. Przecież można się do siebie przyzwyczaić. Nauczyć zachowań i reakcji partnera. Czasami coś w sobie zmienić i podarować to komuś w prezęcie. I starać się ciągle od nowa.. nawet wtedy kiedy brakuje sił. A wszystko to, żeby nigdy nie myśleć nawet, o rozstaniu. Żeby nigdy nie żałować.